To mnie zabiło, do końca.

To straszne, że przestało mi na czymkolwiek zależeć... 
Jestem zupełnie obojętna, na mój dalszy los, a to tylko i wyłącznie przez tych złych ludzi którzy każdego dnia uświadamiają mi, że jestem nikim, poniżają i winszują. To straszne...

To straszne, że jedzenie przejmuje całą mnie. Myślę o tym, jak będzie cudownie gdy jutro polecę do supermarketu po lekcjach, z dużą ilością pieniędzy i kupię cały plecak jedzonka, pysznego jedzonka. Mrożonek, czekoladki, czipsy, jogurciki, kolki, sałatki, wszystko. Jutro o 16 zrobię ucztę życia.
A teraz jestem tak głodna, nie mam nic do jedzenia, a nie chcę mi się wychodzić z łóżka a tym bardziej do sklepu. Jestem tak leniwa.
Myślę tylko o tym, jak cudownie być jedzoną, i już nie móc więcej w siebie wcisnąć, zdaje sobie sprawę, że jestem chora, chora na jedzenie, za dużo jedzenia.
Oj.

Mała rana paraliżuje cały mój układ. Leżąc w łóżku od kilkunastu dni, straciłam sens życia. wszystko przestaje się liczyć. Oliwka powoli spływa po narządach, i wtedy myślę o Tobie, ciągle, chcę zapomnieć,ale w jaki sposób? wszystko przypomina mi Ciebie.
Ranka się powiększa, szczypie, boli, ał...